Om 12 uur vroeg ik om de ruggenprik bleef namelijk op de 6 cm hangen dit ging allemaal goed.Cm bleven vorderen en zaten op de 8 cm , de ruggenprik werd uit gezet.Rug weeen en buik weeen kwamen terug, na een tijdje ook met pers weeen, deze kon ik nog goed opvangen.Eenmaal dat ik mocht persen had ik het enorm zwaar, was zo moe en ik moest nog het meeste werk doen.Het was zo ver ik had een pers wee dus ik trek me benen op en begin te persen, doorgaan doorgaan doorgaan hoor ik alleen maar.Het schoot maar niet op , voor mijn gevoel en dat klopte de kleine zat klem met zijn schouders.Er werd op een bel gedrukt en binnen no time stond de kamer vol met dokters, geen idee hoeveel precies maar het waren er veel.Ik had al de instructies gekregen dat ik eventueel op me handen en knieeen moest gaan zitten en hoe we dat gingen doen.Zo gezegd zo gedaan.Kleine zat goed klem dus me benen werden eerst helemaal recht getrokken en daarna als een ninja naar me toe geduwd, helaas hielp dit helemaal niet.Gynaecoloog zat maar te voelen en te voelen en het deed alleen maar zeer en alleen maar meer pijn.Op geven moment moest ik direct op me knieën nou dat draaien terwijl zijn koppie vast zat in me bekken dat was zo moeilijk, nee zo ging het ook niet en weer terug op me rug en weer naar me knieën.Uiteindelijk was de verdoving gezet, ingeknipt en door het persen ook nog eens uitgescheurd helaas hielp dit ook niks.Tot dat de gynaecoloog de kleine bij zijn schouder probeerde te pakken dit deed enorm zeer , ze trok met brute kracht letterlijk de kleine man uit me , ik heb nog nooit van me leven zo hard geschreeuwd.Ik schreeuwde de longen uit me lijf, Jan die draaide zich om omdat hij het niet meer aan kon zien.Eindelijk was hij daar, maar waarom hoorde ik geen gehuil.Uit eindelijk hoorde ik start reanimatie, ik probeerde de kijken en ik zag dat ze waren begonnen toen stond Jan voor me.Wat is dat een kut gevoel je ligt daar zo machteloos!Uit eindelijk kwam de verzorging naar me toe en vertelde dat hij zelfstandig ademde, wat was dat een opluchting! De kleine ademde en begon te huilen.Hij gebruikte zijn armpje niet en ze dachten aan een breuk, kinderarts er bij geroepen en die had gekeken en die dacht het ook. Ik had ondertussen het bloedbad onder me liggen was inmiddels bevallen maar me placenta wou niet los laten ondanks de medicijnen dus ja ze gingen me alvast klaar maken voor de ok als alles tegen zat.Op geven moment na 2x medicijnen te hebben gekregen liet me placenta los maar toen bleef ik maar bloeden, ik had nu in totaal 1,5 liter bloed verloren.En het hield maar niet op.Uit eindelijk 5 zaken met vocht en medicijnen gekregen om het bloeden te stolpen zodat ik ook nog gehecht kon worden want dat kon natuurlijk niet omdat het zo aan het bloeden was.Om 18:58 is Brandon geboren en om 20:00 hadden Ze het bloeden onder controle. Ondertussen was Jan zijn koppie aan het leeg maken want hij ervaarde het ook als erg.Ik was qua huidskleur geel toen hij weg ging en toen hij terug kwam was ik grauw.Ondertussen was Jan weer terug bij mij en de kleine moest naar de kinderafdeling ivm observatie omdat zijn armpje is gebroken en hij wou zelfstandig niet drinken.

Toen ik achttien werd kreeg ik heel erg buikgriep.  De pil bleef niet binnen, op advies van de doktersassistente stopte ik en begon na mijn volgende menstruatie opnieuw met een strip. Ik had een knipperlicht relatie met de biologische vader van mijn kindje al sinds groep acht! Er waren periodes dat we wat hadden maar ook periodes dat we af en toe alleen maar het bed met elkaar deelden. Op de zesde dag van mijn nieuwe strip kwam ik erachter dat ik de pil vergeten was. Ik heb direct de huisarts gebeld voor de morning afterpil. Deze bestond toen uit twee pillen. Midden in de nacht ging mijn wekker voor de tweede pil. De vier weken ernaar waren erg spannend. Toen ik alsnog zwanger bleek te zijn was mijn eerste reactie abortus. Mijn eigen moeder was zestien bijna zeventien toen ze mij kreeg en heeft nooit goed voor mij kunnen zorgen. Ik  zei dus altijd: dat overkomt mij niet! Ik ging alleen naar de huisarts met het verzoek tot abortus. De huisarts zei mij dat ik er goed over na moest denken. Hij was mij verplicht bedenk tijd te geven. Ook waarschuwde hij me ervoor dat veel vrouwen er op latere leeftijd psychische problemen door kregen.  Die week maakte ik twee lijstjes. Maar het lijstje met wat moet ik doen als ik het houd werd alsmaar groter en het lijstje met het kan niet bleef kort. Ik besloot niet over te gaan tot abortus. De biologische vader van mijn kindje was niet zo blij, hij wilde het niet. Ik zou dus alleenstaande moeder worden net als mijn moeder indertijd. Gedurende de zwangerschap moest ik verhuizen van mijn studentenflatje naar een sloopwoning, meer kon ik niet betalen. Mijn moeder hielp met de babyuitzet verzamelen en ik moest mijn stage onderbreken. Ik had veel steun aan mijn vrienden.  Mijn dochter werd op 20 oktober 2003 2 maanden voor mijn negentiende verjaardag geboren. Ze lag in stuit en werd met een keizersnede gehaald. Mijn moeder was bij mij. De biologische vader van mijn dochter kwam wel op kraambezoek. Maar liet zich verder weinig zien. Mijn moeder bleef de eerste paar dagen bij me. Daarna kwam een vriendin een week lang uit school bij me logeren. Ik durfde de nachten nog niet alleen met dat kleine hulpeloze mensje.

Zo dacht ik ooit ook over tienermoeders en ik weet dat vele anderen zo denken. Gelukkig mag ik ook weten dat er genoeg mensen zijn die er anders over denken, maar neem even de tijd om dit te lezen.

Help, ik ben zwanger!

Trauma na bevalling.

September 2020 werd ineens een heel ander leven voor mij. Die maand was ik alleen maar beroerd en misselijk en kon niets binnen houden. Mijn vriend heeft op 18 september 2020 de huisarts gebeld. Eenmaal  aan gekomen bij de dokter werd ik onderzocht en doorverwezen naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis bleek ik uitgedroogd te zijn waardoor ik 2 liter vocht kreeg door een infuus. Nog geen flauw benul dat ik zwanger was.

Je mag ook bestellen als je dit kwartaal al hebt besteld, deze actie is voor iedereen!

Te jong voor dit, te jong voor datTe jong voor de relatie die je hadTe jong om zwanger te zijnTe jong, te naïef, te klein

25 Augustus mocht ik weer naar de verloskundige om onze kleine man weer eens te bekijken, m'n bloeddruk werd gemeten deze was te hoog, hier was ik al bekend mee en slikte daar al medicatie voor. Ik kreeg het advies om eerst de echo te doen en daarna weer even te meten, met de kleine man was alles goed en groeide boven het gemiddelde omdat ik zwangerschapssuiker had en insuline spoot.

19 jaar en mama,

Ik ben Esra en was 17 jaar toen ik zwanger werd van mijn eerste kindje.

Eindelijk is het zover! Na heel lang vol ideeën gelopen te hebben, is er eindelijk ''Samen sterk voor tienermoeders''. Via deze website en de facebookpagina hoop ik heel veel tienermoeders die net even wat krapper bij kas zitten te kunnen helpen aan kleding, uitzet en speelgoed, maar ook hoop ik een luisterend oor te kunnen bieden, verhalen van andere jonge mama's te delen en nog veel meer!