Tienermoeder zijn en ''het stigma''

Tienermoeders…. Ze zijn dom, ze vergooien hun leven, ze voelen en kennen nog geen verantwoordelijkheid en nee, ze kunnen echt nog niet voor een kindje zorgen…

Zo dacht ik ooit ook over tienermoeders en ik weet dat vele anderen zo denken. Gelukkig mag ik ook weten dat er genoeg mensen zijn die er anders over denken, maar neem even de tijd om dit te lezen. <3

Ik ben Marlinde (20 jaar) en ik heb een zoontje (Vinz)  3 jaar. Ik werd dus zwanger toen ik 16 was.

Mijn relatie verliep al niet helemaal soepel toen we er achter kwamen dat ik al 5 weken zwanger bleek te zijn. In het begin wilde ik alles op alles zetten om de relatie goed te laten gaan voor het kleine kindje die in mij groeide. Dit pakte echter niet goed uit en in maart 2018 is de relatie stuk gelopen. Ik wilde me nu richten op het kleine wondertje wat door groeide.

Om tegen mijn ouders te vertellen dat ik zwanger was, hoefde ik niet lang te denken. Abortus was voor mij geen optie. Ik wilde niet een klein mensje straffen om wat er was gebeurd, en het moederschap leek me prachtig! Mijn droom was altijd om jong (met een jaar of 20-25) moeder te worden, dit was natuurlijk wel heel jong, maar ik wilde er hoe dan ook voor gaan!

Toen ik het mijn ouders vertelde, schrokken ze wel, maar meteen werden er plannen gemaakt voor de toekomst en om het kleintje een prachtig leven te geven. Toen ik 10 weken zwanger was zijn mijn vader en neven begonnen met een uitbouwtje aan ons huis. Dit is ons kamertje geworden. Een eigen plekje voor Vinz en mij.

De eerste echo die ik had was voor mij nog niet realistisch. Ik wist dat er iets in mijn buik zat dat ik moest beschermen, maar dat het echt mijn baby was… Maar ik denk dat veel moeders dat gevoel met mij kunnen delen. Ik vond het prachtig om te zien hoe dat hele kleine al bewoog!

Dan komt het moment dat mensen om je heen het weten. Ik wist dat er veel roddels kwamen, want tienermoeders zijn nou eenmaal raar of bijzonder! Via via hoorde ik wat er zo al gezegd werd over mij. Dit waren vooral heel veel positieve dingen! De kaartjes met de liefste wensen stroomden binnen! Ook de sokjes en knuffeltjes kwamen door de brievenbus, of ze werden na de kerkdienst in mijn handen gedrukt. Zo enorm lief! Maar er waren ook wel negatieve roddels. En ook wist ik dat deze gingen komen. Ik zelf keek altijd enorm neer op tienermoeders. Ik vond ze maar dom en raar. En dacht dat de ouders van die meiden de baby’s altijd opvoedden. Nu keek ik er heel anders tegenaan. Ik wilde zelf voor mijn kleine wondertje zorgen en een echte mama zijn! En dom? Natuurlijk had het anders kunnen gaan, maar ik weet wel dat ik niet meer kan oordelen als ik de situatie niet weet. Op deze manier was mijn zwangerschap een enorme achtbaan van emoties, woorden die gegooid worden, mensen die je vertellen dat een bepaalde dag toch echt de laatste dag is dat je abortus kunt plegen, mensen die zeggen dat het je eigen schuld is en ga nog maar even door. Gelukkig hielpen mijn ouders me door positief te kijken naar de situatie en er het beste van te maken!

De dag van de bevalling, de mooiste dag maar ook een dubbele dag in mijn leven.
Mijn vader en moeder waren erbij toen kleine Vinz voor het eerst zijn oogjes open deed in de wereld. Nu was volgens veel leeftijdsgenootjes mijn leuke leven echt voorbij! Maar juist toen ik door kreeg dat Vinz echt mijn kindje was werd ik de gelukkigste mama! We wonen gezellig thuis bij opa, oma, oom, en tante en dat bevalt heel goed! Ik kan ook nog leuke dingen doen met vriendinnen, wat dan past oma gewoon op! Ideaal!

Naast dat ik hele trotse mama ben en het echt niet altijd makkelijk is kan ik toch zeggen dat ik trots mag zijn op wat ik bereikt heb. School kon ik niet afmaken, daardoor heb ik geen MBO diploma en heb ik alleen mijn TL kunnen afronden. Ondanks dat mag ik werkzaam zijn in ons familiebedrijf als tuinarchitect en mag ik de mooiste tuinontwerpen in 3D maken voor onze klanten! Daarnaast heb ik mijn eigen stichting mogen opzetten ‘’Samen sterk voor tienermoeders’’ (www.samensterkvoortienermoeders.jouwweb.nl) om zo andere jonge moeders te helpen aan uitzet en kleding en zo ook in contact te komen met andere jonge moeders. Via deze weg hoop ik ze ook te kunnen steunen en ervaringen te kunnen delen.

Wat ik dus wil meegeven:

Oordeel niet over tienermoeders. Wij kunnen echt wel een kind opvoeden. Noem ons niet te onvolwassen, want wij zijn misschien nog een beetje aan het puberen, maar dat betekend niet dat we geen verantwoordelijkheden voelen! Denk niet dat tienermoeders altijd in speciale inrichtingen moeten of dat wij het huis worden uitgezet. Dit gebeurd wel jammer genoeg, maar dit is lang niet altijd het geval! En denk niet dat wij tienermoeders dom zijn, roken, drinken enz. Heb juist respect en dit schrijf ik niet omdat ik respect wil, maar ook dat andere tienermoeders gerespecteerd worden! Wij maken juist de goede keuze om ons kindje te houden en met al onze liefde op te voeden, terwijl honderden meiden van onze leeftijd hun kindje weg laten halen, bang voor de gevolgen of omdat ze er ‘’gewoon’’ geen zin in hebben. (er zijn natuurlijk situaties waarin ze niet anders kunnen) Er is zo veel onbegrip naast alle mensen die je wel respecteren en er altijd voor je zullen zijn, maar de mensen die ons niet begrijpen: help alle tienermoeders door de achtbaan heen, we zijn die mensen enorm dankbaar! Vraag naar onze situaties, want iedereen heeft een andere situatie. Heb respect voor ons om de manier zoals ook wij van onze kinderen houden en ze alleen (of samen met onze partner) opvoeden en ze alle liefde meegeven!

Dit wil ik gewoon heel graag delen met de wereld, omdat wij tienermoeders zo enorm sterk zijn en wij kiezen voor onze kleine wondertjes! En omdat ik nog zo vaak merk dat er minachting is en dat we ‘’er niet bij horen’’ in de maatschappij. Ik hoop dat dit gewaardeerd word en ook hoop ik dat deze blog uiteindelijk niet alleen bij mijn kennissenkring blijft, maar dat iedereen dit te lezen krijgt! Delen word gewaardeerd!

Liefs Marlinde en knuffels van Vinz