Kelly: Kleine Brandon

Om 12 uur vroeg ik om de ruggenprik bleef namelijk op de 6 cm hangen dit ging allemaal goed.
Cm bleven vorderen en zaten op de 8 cm , de ruggenprik werd uit gezet.
Rug weeen en buik weeen kwamen terug, na een tijdje ook met pers weeen, deze kon ik nog goed opvangen.
Eenmaal dat ik mocht persen had ik het enorm zwaar, was zo moe en ik moest nog het meeste werk doen.
Het was zo ver ik had een pers wee dus ik trek me benen op en begin te persen, doorgaan doorgaan doorgaan hoor ik alleen maar.
Het schoot maar niet op , voor mijn gevoel en dat klopte de kleine zat klem met zijn schouders.
Er werd op een bel gedrukt en binnen no time stond de kamer vol met dokters, geen idee hoeveel precies maar het waren er veel.
Ik had al de instructies gekregen dat ik eventueel op me handen en knieeen moest gaan zitten en hoe we dat gingen doen.
Zo gezegd zo gedaan.
Kleine zat goed klem dus me benen werden eerst helemaal recht getrokken en daarna als een ninja naar me toe geduwd, helaas hielp dit helemaal niet.
Gynaecoloog zat maar te voelen en te voelen en het deed alleen maar zeer en alleen maar meer pijn.
Op geven moment moest ik direct op me knieën nou dat draaien terwijl zijn koppie vast zat in me bekken dat was zo moeilijk, nee zo ging het ook niet en weer terug op me rug en weer naar me knieën.
Uiteindelijk was de verdoving gezet, ingeknipt en door het persen ook nog eens uitgescheurd helaas hielp dit ook niks.
Tot dat de gynaecoloog de kleine bij zijn schouder probeerde te pakken dit deed enorm zeer , ze trok met brute kracht letterlijk de kleine man uit me , ik heb nog nooit van me leven zo hard geschreeuwd.
Ik schreeuwde de longen uit me lijf, Jan die draaide zich om omdat hij het niet meer aan kon zien.
Eindelijk was hij daar, maar waarom hoorde ik geen gehuil.
Uit eindelijk hoorde ik start reanimatie, ik probeerde de kijken en ik zag dat ze waren begonnen toen stond Jan voor me.
Wat is dat een kut gevoel je ligt daar zo machteloos!
Uit eindelijk kwam de verzorging naar me toe en vertelde dat hij zelfstandig ademde, wat was dat een opluchting!
De kleine ademde en begon te huilen.
Hij gebruikte zijn armpje niet en ze dachten aan een breuk, kinderarts er bij geroepen en die had gekeken en die dacht het ook.
Ik had ondertussen het bloedbad onder me liggen was inmiddels bevallen maar me placenta wou niet los laten ondanks de medicijnen dus ja ze gingen me alvast klaar maken voor de ok als alles tegen zat.
Op geven moment na 2x medicijnen te hebben gekregen liet me placenta los maar toen bleef ik maar bloeden, ik had nu in totaal 1,5 liter bloed verloren.
En het hield maar niet op.
Uit eindelijk 5 zaken met vocht en medicijnen gekregen om het bloeden te stolpen zodat ik ook nog gehecht kon worden want dat kon natuurlijk niet omdat het zo aan het bloeden was.
Om 18:58 is Brandon geboren en om 20:00 hadden Ze het bloeden onder controle.
Ondertussen was Jan zijn koppie aan het leeg maken want hij ervaarde het ook als erg.
Ik was qua huidskleur geel toen hij weg ging en toen hij terug kwam was ik grauw.
Ondertussen was Jan weer terug bij mij en de kleine moest naar de kinderafdeling ivm observatie omdat zijn armpje is gebroken en hij wou zelfstandig niet drinken.

In de nacht heb ik 2 zakken met bloed gekregen om wat op te peppen helaas met weinig resultaat.
Ik heb de volgende dag weer 2 zakken met bloed en hopen dat dan wel goed omhoog gaat en daarna mag mijn laatste infuus er uit.
Stukje voor stukje voel ik me beter.
Met Brandon waren er flinke fouten gemaakt, te groot ingeschat , uit eindelijk mocht ik helemaal niet natuurlijk bevallen want het is een wonder dat we allebei Nog leven.
Brandon heeft in het ziekenhuis te veel morfine gekregen, daarnaast nog geelzucht.
Wij zaten niet bepaald relax thuis met ons oudste zoontje , na 1,5 week bijna mocht Brandon heerlijk mee naar huis, hij had gips om zijn armpje gekregen ipv een spalk.

Met Brandon lopen we nog bij de fysio, dat gaat de goede kant op

Voor dat ik beviel had ik gekozen voor borstvoeding maar met alles wat er om ons heen is gebeurt heb ik toch gekozen voor flesvoeding in het begin want ik dacht ik moet op me eigen herstel focussen en mentaal alles verwerken en dat me stress opleveren, daarnaast zou ik de kleine pijn doen met aanleggen en wil niet.
Dus besluit stond vast tot ik 2 dagen thuis was en me borsten op springen stonden , toch wat afgekolfd en dat was zo veel dat ik de knop omdraaide en dacht ja we gaan het gewoon weer proberen!
De kleine man heeft 2 maanden borstvoeding gehad, uit eindelijk kwam hij elk uur en ja ik kon niet elk uur voeden.
Ik was kapot en moe, heb hem uit eindelijk een kunstvoeding fles gegeven daar sliep hij de nacht op, heerlijk even door slapen.
Vanaf dat moment zijn we over gestapt naar kunstvoeding niet omdat ik het niet meer produceerde nee ik wou me rust terug en dat was het belangrijkste want ik moest dit gezin wel rond houden.
Nadat hij een paar weken kunstvoeding had hadden we in die weken een huilende baby en geen vrolijke meer, huiduitslag.
Ik heb zitten Google en ik kwam om koemelkallergie, met de huisarts gebeld en uitgetest en ja hoor meneer heeft last van koemelkallergie, arm kind het zat hem zo niet mee.
Nadat we de juiste voeding hadden hadden we onze vrolijke man weer terug en genieten we nu optimaal.

Heb ik alles verwerkt?
Nee zeker niet daar ben ik druk mee bezig in me hoofd, daarnaast heb ik een fantastische man waar ik mee kan praten.
Soms heb ik het er nog moeilijk mee want ja je stopt het niet zo even in de kast maar ik zeg altijd niet opproppen maar er over praten dat is de key!
Soms denk ik er zeker aan soms ook als ik de kleine in me armen heb , uit eindelijk denk ik maar weer het is het waard! De grote lach van mijn kleine mannentje, en gelukkig is alles goed afgelopen en genieten wij nu alweer 6 maandjes van hem en als gezin zijnde (met ons 4tjes)

Hij is geboren met 4545 gram op 37 weken en 3 dagen