25 Augustus mocht ik weer naar de verloskundige om onze kleine man weer eens te bekijken, m'n bloeddruk werd gemeten deze was te hoog, hier was ik al bekend mee en slikte daar al medicatie voor. Ik kreeg het advies om eerst de echo te doen en daarna weer even te meten, met de kleine man was alles goed en groeide boven het gemiddelde omdat ik zwangerschapssuiker had en insuline spoot.
Na dat we de echo hadden gehad mocht ik weer me bloeddruk laten meten deze was helaas nog hoger dan eerst en ik werd door verwezen naar het ziekenhuis omdat hij zo hoog was dat het gevaarlijk werd voor de kleine maar ook voor mij. Ik ging op me fietsje weer naar huis, me vriend uitgelegd dat ik naar het ziekenhuis moest in verband me bloeddruk, hij hielp me met me spullen pakken in verband met dat er een kans was dat ik moest blijven.
Eenmaal in het ziekenhuis had ik me aangemeld, weer controle gehad me bloeddruk was nog steeds te hoog, ik moest blijven om te kijken of me bloeddruk lager werd als ik dubbele medicatie kreeg. Dit hielp helaas niet, de dokters lieten niet veel los maar wel dat ze zich zorgen maakte, dat was dus niet wat ik wou horen want ik ben al geen ziekenhuis mens. Ik wou graag in me eigen bed liggen en daar rust nemen maar dat mocht niet ik moest in het ziekenhuis blijven. Toen ik even naar de toilet ging en weer terug kwam had ik 6 dokters naast me bed staan, die begonnen te voelen, te meten, vragen te stellen van hoe ik me voelde en wat ik graag wou. Ik was 36 weken en 4 dagen ik wist inmiddels dat ik nog niet ingeleid mocht worden want dit zou met 37 weken gebeuren.
26 Augustus om half 5 kwam er weer een dokter , ze nam me apart en vertelde dat ze zich druk maakte om me bloeddruk omdat dit behoorlijk gevaarlijk werd voor de kleine. We hadden gepraat en gepraat van hoe en wat uit eindelijk besloten dat ik 27 augustus zou worden ingeleid. Hier ging ik mee akkoord want ik wou niet dat me kindje in gevaar zou wezen dus dit was het beste, samen met de arts me vriend gebeld van wat het plan was.
De volgende ochtend werd er om 9:00 een ballonkatheter geplaats, hier had ik de hele dag/nacht last van, om 4:30 viel hij er uit. Nou wat was dat een raar gevoel alsof je moest poepen maar dat was niet zo.
Op 28 Augustus om 9:00 had ik 3 cm ontsluiting en mochten mijn vliezen gebroken worden. Van 9:00 tot 12:00 toen had ik 3cm ontsluiting. Vanaf 12:00 heb ik tot half 6 op de 4cm ontsluiting gezeten. Ik had de ene weeën storm naar de andere, ik heb op bed gelegen, heb onder de douche gestaan, heb ik bad gelegen maar alles hielp voor even en daarna niet meer.
Om 17:30 heb ik om de ruggenprik gevraagd , ik kon niet meer het enigste wat ik nu wou was even slapen want dat had ik ook niet gedaan. Om 17:45 kwamen we weer op de afdeling nou wat had ik een verlichting , ik voelde me zo vredig. Helaas door de ruggenprik ging mijn bloeddruk erg naar beneden waardoor ik een stukje kwijt ben, wat ik wel weet is dat ik wakker werd dat ik een infuus extra had en 2 zakken met vocht boven me had hangen daarnaast werd er ook af en toe snel werkende vloeistof in me had gespoten zodat me bloeddruk omhoog ging. Dit hielp gelukkig. M'n cm’s die gingen nu een stuk sneller en heb daarnaast zelfs nog even 2 uurtjes kunnen slapen.
Om 22:00 kwam de zusters weer bij me kijken en zeiden ze dat ik op de 7 cm zat, dus de ruggenprik moest stoppen want anders zou ik niet kunnen persen, zo gezegd zo gedaan. Om 22:30 kreeg ik enorme persweeën helaas zat ik nog niet om de volledige ontsluiting. Om 23:05 kwamen ze weer kijken en jaaa ik had volledige ontsluiting! Nou wat was dat een feest ik kon eindelijk onze kleine man bijna vast houden. Ik mocht gaan persen , dit ging voor mijn gevoel goed. Tot ik de verloskundige hoor zeggen ik ga een verdoving zetten voor een eventuele knip. Dus ik vroeg wat ga je doen , ze zegt jij moet nu naar mijn wens gaan persen want anders ga ik knippen. Ik was moe en wou slapen maar toen zag ik de schaar daar heb ik mijn motivatie uit gehaald want ik wou niet ingeknipt worden dat leek me zo’n pijn. En ja hoor ik had naar haar wens geperst dus de schaar ging weg. Ik heb daarna nog 2 x geperst en toen lag de kleine op mijn buik.
Mijn eerste woorden waren , ohh kijk dit hebben wij gemaakt ! Ik was op het eerste gezicht verliefd en ik zou het zo nog een keer doen. Ondanks dat me bevalling 36 uur heeft geduurd zou ik het zo weer doen, z’n lief klein manneke dat mijn leven zoveel mooier maakt. Ik heb niet nu 1 man maar ik heb twee unieke mannen die mij zieke gelukkig maken Dit gevoel gun ik iedereen want dit geluk is niet te beschrijven qua woorden want dit gevoel is onbeschrijfelijk!
Ondertussen is onze knappe man alweer 6 maandjes en we genieten elke dag steeds meer van de kleine man
Reactie plaatsen
Reacties