Ik ben Esra en was 17 jaar toen ik zwanger werd van mijn eerste kindje.
Helaas ging dat niet zonder slag of stoot. Ik neem je mee in mijn blog.
Mijn situatie was anders als een normale zwangerschap, ik wist pas met 23 weken dat ik zwanger was en had dus ook de helft al gehad. Veel mensen zeggen dit kan niet of wist je het dan niet?, nee ik wist het echt niet. Ik werd gewoon ongesteld, had zo goed als geen kwaaltjes en kreeg ook geen dikkere buik tot 23 weken.
21 juni 2014 werd ik 18 ik was die ochtend wel wat misselijk maar zocht hier verder niks achter, ik werd immers altijd misselijk als ik zenuwen had. Savonds vierde ik een feest in de loods van mijn vader en dronken we met een groep vrienden wat borrels want nou mocht het ik was 18.
2 maanden later voelde ik opeens wat gerommel in mijn buik, vanaf toen wist ik “ik ben zwanger”. Ik durfde het mijn ex niet te vertellen omdat ik bang was voor zijn reactie en voor de reactie van zijn omgeving, ik maakte het uit. Niet omdat ik hem niet leuk meer vond maar door de angst voor zijn reactie.
Oktober 2014 moest ik het hem toch vertellen dat hij vader zou worden, want het kindje weghalen kwam niet 1x in mijn hoofd op. Ik heb hem bericht of we konden praten en van het een kwam het ander. 22 oktober op zijn verjaardag hadden we afgesproken, ik ben met hem naar zijn kamer gelopen en het enige wat er op dat moment uit mijn mond kwam was, “ik ben zwanger”. Hij geloofde mij niet, hoe kon dat nou we waren al 2 maanden uit elkaar. En op dat moment begon het kindje te schoppen, ik kon hem laten voelen dat ik echt zwanger was.
Diezelfde dag hebben we zijn moeder verteld dat ze oma zou worden, haar reactie heeft me toen zoveel goeds gedaan. Ze was zo blij en wilde dat ik bij hun zou komen wonen, we gingen dit samen allemaal doen.
Toen ik het mijn vader vertelde ging het iets minder soepel, zijn woorden waren “dan word jij een alleenstaande moeder” ik was zo gekwetst en boos ik riep naar hem dat dit niet waar was en dat ik hem niet meer wilde zien. Ik ben toen diezelfde avond nog met de trein terug gegaan naar mijn ex en zijn moeder.
Vanaf het moment dat de omgeving wist dat ik zwanger was ging mijn buik ook groeien, ik merkte dat mensen op straat me begonnen aan te kijken als ik met mijn zwangerebuik voorbij liep. Soms hoorde ik mensen ook zeggen “jeetje moet je die nou zien”.
De vooroordelen die ik allemaal naar mijn hoofd heb gehad waren echt niet fijn, je wordt er onzeker door en bent bang dat je een slechte moeder voor je kindje zult zijn omdat je volgens andere zelf nog een kind bent.
Mijn zwangerschap zelf was enorm fijn, ik heb geen last van kwaaltjes gehad, ben niet misselijk geweest en had eigenlijk alleen aan het einde last van bandenpijn verder helemaal niks.
Mijn leefsituatie daarin tegen was alles behalve stabiel, ik wilde niet meer bij mijn vader wonen, mijn moeder had ik geen contact mee en mijn ex schoonmoeder woonde op dat moment door omstandigheden bij vrienden in huis. Maar ik besloot om bij mijn ex schoonmoeder te gaan wonen, zij was voor mij de enige die mij wel begreep op dat moment.
Toen mijn zoontje geboren werd woonde mijn ex en ik nog steeds bij mijn ex schoonmoeder en haar vrienden in huis. Er werd hier geblowd en gedronken en het was op dat moment geen gezonde stabiele leefomgeving voor ons zoontje.
Na een half jaar zijn we verhuisd naar andere vrienden, hier werd niet gedronken en geblowd in huis maar de situatie was nog steeds niet ideaal. Mijn ex ging steeds slechter en begon steeds meer te drinken en te blowen, waardoor ik na een aantal gesprekken besloten had met ons zoontje weer bij mijn moeder te gaan wonen. Hier had ik inmiddels wel weer contact mee.
Ik woonde in een dorp waar iedereen elkaar kent, ik werd dus ook meteen scheef aangekeken toen ik weer bij mijn moeder woonde en met een kindje over straat liep. Ik was een tienermoeder, ik had mijn leven vergooid en verpest, er zou niks van mij en mijn kindje terecht komen. Dit is hoe er in het dorp op mij werd gereageerd.
Nee een tienermoeder is niet anders als een moeder van 27 of 36, ja ik was wat jonger maar door mijn zoontje ben ik onwijs snel volwassen geworden en heb ik een verantwoordelijkheid op mij gekregen die ik net als elke andere moeder zou nemen voor mijn kind.
Nu 5 jaar later ben ik 24 heb ik 2 kinderen met mijn ex-vriend, heb ik nu een onwijs lieve partner en woon ik bijna 4 jaar op mijzelf in een één gezinswoning en heb ik het goed voor elkaar voor de kinderen.
De eerste paar levensjaren van mijn zoontje zijn heel zwaar geweest veel verhuisd en onstabiele leefsituaties gehad en zeker veel vooroordelen naar mijn hoofd gehad, maar door deze ervaringen en gebeurtenissen ben ik wel de moeder geworden die ik nu ben.
En ik kan zeggen dat ik 2 prachtige kinderen heb en een onwijs trotse moeder ben van 24.
Reactie plaatsen
Reacties